1-آورده اند که زاهدی از جهت قربان گوسپندی خرید، در راه قومی بدیدند، طمع کردند و با یکدیگر قرار دادند که او را بفریبند و گوسپند بِبَرند. پس یک تن از پیش درآمد و گفت: ای شیخ این سگ از کجا می آری. دیگری بدو بگذشت و گفت: شیخ مگر عزم شکار دارد؟ سیّم بدو پیوست و گفت: این مرد در کسوه ی اهل صلاح است، امّا زاهد نمی نماید، که زاهد را با سگ صحبت نباشد و دست و جامه ی خویش را از او صیانت واجب دارد. از این نسق هر کس چیزی گفت تاشکّی در دل او افتاد و خود را متهم گردانید و گفت شاید بود که فروشنده ی این جادو بوده است و چشم بندی کرده؛ در حال گوسپند بگذاشت و برفت و آن جماعت بِبُردند.
2-آورده اند که مردی پارسا بود و بازرگانی که روغن گوسفند و شهد فروختی با او همسایگی داشت و هر روز قدری از بضاعت خویش برای قوت زاهد فرستادی. زاهد چیزی بکار بردی و باقی را در سبویی کردی و طرفی بنهادی. آخر سبو پر شد. روزی در آن می نگریست. اندیشید که اگر شهد و روغن به ده درم بتوانم فروخت و آن را پنج گوسفند خرم، هر پنج بزایند و از نتایج ایشان رمها پیدا آید و مرا استظهاری باشد و زنی از خاندانی بزرگ بخواهم، لاشک پسری آید، نام نیکوش نهم و علم و ادب بیاموزمش و اگر تمرّدی نماید بدین عصا ادب فرمایم. این فکرت چنان قوی شد که ناگاه عصا برگرفت و از سر غفلت بر سبوی آویخته زد در حال بشکست و شهد و روغن بر روی او فرود آمد.
:: موضوعات مرتبط:
ادبیات ,
داستان های ماندگار ,
,
:: برچسبها:
کلیه و دمنه ,
داستان های کلیه و دمنه ,
حکایت های کلیه و دمنه ,
حکایت هایی از حیوانات ,
داستان های شنیدنی ,
داستان های زیبا ,
داستان های قدیمی ,